Webmaidens Grimoire

Luna had gehuild toen ze de zonsverduistering zag, zei ze. Zo ontroerd was ze geweest. Amara Fay antwoordde droogjes dat het haar niet zoveel had gedaan, maar ze had dan ook niet zoveel met de zon. Ik moest eigenlijk lachen, want als je een zonsverduistering ziet, zie je niet de zon maar net de maan :-). Als de maan zich in de periode van nieuwe maan precies tussen de zon en de aarde bevindt, dan blokkeert de maan het zonlicht en is de zon even niet meer zichtbaar. De zon en de maan lijken op dat moment  even groot. Dat is natuurlijk niet zo. Maar omdat de zon 400 keer groter is dan de maan en toevallig ook juist vierhonderd keer zo ver van de aarde staat als de maan, lijkt dat wel zo en hebben we een zonsverduistering. De zonsverduistering van gisteren was helemaal niet te zien in ons land. Alleen in Mexico, Amerika en Canada. Zelfs mijn socials-schuwe schoonbroer had een foto gepost met zijn vriendin, allebei naar boven turend met zo’n typisch brilletje op hun neus. Aan de beelden in

Denk je aan de goden, dan kijk je misschien onwillekeurig naar omhoog. Tenzij ze in de onderwereld vertoeven, zijn ze immers boven ons. Dat is nu ook letterlijk te nemen want de verkenningsvliegtuigen van de Noorse luchtmacht die geduldig de zee rond de kust van Noorwegen afspeuren op zoek naar Russische schepen en onderzeeërs hebben namen gekregen die geïnspireerd zijn op de Noorse mythologie: Viking, Vingtor, Ulabrand, Hugin en Munin.  Vingtor is één van de namen van Thor, de Noorse god van de donder en de bliksem. Hij komt uit het gedicht Trymskvida, één van de gekendste stukken uit de poëtisch Edda. In dat gedicht wordt Thor wakker en ontdekt dat zijn hamer Mjölnir verdwenen is. Die is gestolen door de koning van de reuzen, die hem alleen maar terug wil geven als de mooie Freya met hem trouwt. In plaats van Freya komt echter Thor naar Jotunheim, verkleed als vrouw, met Loki als zijn dienstmeisje. Ze laten zich goed gaan op het feestmaal dat de reuzen ter hunner ere hebben georganis

Elk jaar komen we allemaal samen om het afgelopen jaar te bespreken en te bekijken wat we het volgende jaar gaan doen. Iedereen kan er zijn zegje doen, het maakt niet uit of je nog maar net in de coven actief bent of zoals ik al bijna bij het meubilair hoort. De vorige dorpsdag was nogal woelig verlopen, iets dat het hele jaar lang zijn weerslag had gehad op onze bijeenkomsten, en dus beslisten we het simpel te houden: iedereen was gwewoon welkom rond de grote tafel bij ons thuis, voor een babbel bij de lunch waar iedereen iets voor moest meebrengen. Jammer genoeg waren we weeral niet compleet (is dat niet altijd zo, zou mijn liefste ogen rollend zeggen), maar het werd wel een fijn gesprek waarin we nogmaals de puntjes op de i zetten en samen een kalender opstelden voor 2024. Iedereen kon suggesties doen en op basis van ieders wishlists verdeelden we het jaar in 4 blokken, met telkens een andere focus. De dualiteit die in de natuur zit, staken we ook in ons jaarprogramma. We starten me

Ik had de kinderen beloofd om tijdens het krokusverlof een dagje op uitstap te gaan, maar er lag weer zoveel werk op de plank dat het er bijna niet van was gekomen tot Kaat me fijntjes wees op de Museumpas die tot nu toe ongebruikt was gebleven. En dus sprongen we deze woensdagnamiddag in de auto op zoek naar wat cultuur. Gelukkig was ik iets minder impulsief dan anders geweest, want de Ensor-tentoonstelling die ik vaagweg in gedachten had gehad bleek nog niet open :-). Dus trokken we naar Tervuren, met in het achterhoofd dat we nadien nog even konden binnenwippen bij oma en opa. Ik wip daar wel eens vaker binnen, maar de kinderen komen er niet zo veel. Mijn moeder zou in de wolken zijn. Ik was al jaren niet meer in het Afrika Museum geweest. Het museum had een fikse renovatie achter de rug en ik was benieuwd of er nog iets van de charme van die ouderwetse negentiende-eeuwse sfeer overgebleven zou zijn. Ik herinner me nog hoe mijn tien jaar jongere broertje en zusje – we noemen ze soms

Vorige week was het de Week van de Poëzie. Die Poëzieweek start zoals altijd op Gedichtendag, en loopt de hele laatste week van januari. Net te laat voor Imbolc dus, maar omdat dat het feest van Brigid is, de Keltische godin van de poëzie, werd ik daar toch door geïnspireerd om poëzie in het Imbolc-ritueel te smokkelen. Een gedicht … het klinkt als iets dat moeilijk is, maar iedereen kan hier echt mee aan de slag! We maakten dus een poëtische versie van het klassiek Brigids kruis, waarbij we de zaadjes die we dit jaar in de lente willen planten verwoordden in een pachtig gedicht dat we tot het kruis vlochten. De eerste stap is om na te denken wat die zaadjes precies zijn. Welke nieuwe dingen wil ik tot leven brengen in 2024? Wat wil ik koesteren en voeden om het dit jaar tot bloei te laten komen? Nadat ik daar even over had nagedacht, noteerde ik drie dingen: ENERGIE en PLEZIER NIEUWE DINGEN ONTDEKKEN LIEFDE en GEDRAGENHEID Die drie dingen vertaalde ik in een 15-tal zinnen, die daarna

Vanavond vieren wij hier thuis Imbolc, met veel kaarsen en natuurlijk ook pannenkoeken. Want in Vlaanderen wordt het feest gevierd als Maria Lichtmis, en daar horen traditioneel pannenkoeken bij. Maria Lichtmis is maar één van de vele traditionele feesten die overal in de wereld rond deze tijd werden en worden gevierd, zoals Groundhog Day in Amerika, en ook al wortelen ze in verschillende tradities en religies, en is soms hun oorsprong wat troebel en soms zelfs helemaal vergeten, bijna allemaal gaan ze over de komst van de lente. Als wij Imbolc vieren, dan vieren we de terugkeer van het licht na de donkere maanden van de winter. Dat is wat mij betreft iets absoluut mag worden gevierd. Dat tekort aan zonlicht en warmte begint op de duur wel door te wegen. De winterblues, weet je wel? Dat moet in vroeger tijden nog veel erger geweest zijn, want leven met de seizoen betekende in die dagen letterlijk leven in de zomer en doodgaan van kou en honger in de winter als je je niet goed had voorb

Deze laatste covenbijeenkomst van het jaar zouden we doorbrengen met het element aarde, meteen ook onze laatste stop in het jaartraject rond de elementen dat we het afgelopen jaar hebben afgelegd. En omdat het geplande open Yule-ritueel van Fjierra door onvoorziene medische omstandigheden niet langer kon plaatsvinden, beslisten we om deze bijeenkomst voor één keer ook open te stellen voor de meisjes van de Tuatha lesgroep en er meteen ook een bescheiden Yule-viering aan te hangen. Een avond rond het element aarde zonder effectief aarde op het altaar zou een beetje raar zijn, en dus hadden we allemaal een beetje aarde meegebracht. Dat zouden we gebruiken in ons magisch werk vanavond. Met de aarde die we hadden meegebracht in onze handen, reisden we met de hulp van Amara Fay’s stem naar beneden, door een gat in de aarde tussen de wortels van een grote boom in een winters landschap. Beneden in de aarde was een holletje dat perfect paste. Het voelde helemala niet claustrofobisch, eerder al

De Rune Kenaz (ook wel Kenu of Kenau) staat voor letterlijk voor toorts, licht en warmte. De Rune Kenaz staat ook voor het bredere “verlichting”: kennis en kracht tot creatie. “If you look in the eyes of the young, you see flame. If you look in the eyes of the old, you see light” (Victor Hugo – 1802-1885 Frankrijk).  Jonge mensen hebben vaak nog de passie waarmee ze dingen doen of beginnen. Hoe ouder iemand wordt, hoe meer die passie plaats maakt voor kennis en wijsheid.  De Rune is een beetje te vergelijken met het Christelijke kruis: “Ieder huis heeft zijn kruis”, zo dragen wij ook elk onze eigen toorts om ons pad te verlichten en licht in de duisternis te brengen. Naast ons pad, werpt Kenaz ook licht op dat wat we leren onderweg (zoals een toortsverlichte bibliotheek). Er is ook een link met huiselijkheid, voorouderschap en gemeenschap (denk maar aan verhalen vertellen rond het haardvuur of de verhalen die van (groot-)ouder op (klein-)kind doorgaan). Een oud Anglo-Saksisch vers zeg

De Rune Raido verwijst naar een rad of een wiel, zo ook naar de levenscyclussen die alles en iedereen doorloopt. Het is de Rune van reizen, zowel letterlijk als figuurlijk. Het gaat ook over de spirituele zoektocht die we doorheen ons leven doorlopen. Zelden is een reis gemakkelijk, we moeten er moeite voor doen, plannen, evalueren en vaak moet je ook vastberadenheid tonen.  Een quote zegt: “It’s not about the destination, it’s about the journey” ([Ralph] Waldo Emerson – 1803-1882 USA). Deze quote herinnert er ons aan dat we ons niet alleen mogen blind staren op het einddoel dat we voor ogen hebben, maar dat we ook voldoende moeten stilstaan bij het pad dat we afleggen.  Dit geldt uiteraard voor alles in ons leven, maar zeker ook voor de spirituele weg die we bewandelen. De ervaringen die we opdoen en de mensen die ons pad kruisen. Heb je het gevoel dat je stilstaat? Dan is Raido een goede Rune om mee aan de slag te gaan!  We kijken uit naar wat nooit sterft, verwijst naar de eeuwige